จุดมุ่งหมายของการกำหนดมาตรฐาน OSI นี้ขึ้นมาก็เพื่อจัดแบ่งการดำเนินงานพื้นฐานของเครือข่ายและกำหนดหน้าที่การทำงานในแต่ละชั้น ซึ่งแบ่งออกได้เป็น 7 ชั้น โดยหลักเกณฑ์ในการกำหนดมีดังต่อไปนี้

1. ไม่แบ่งโครงสร้างออกในแต่ละชั้นจนมากเกินไป
2. แต่ละชั้นมีหน้าที่การทำงานแตกต่างกัน
3. หน้าที่การทำงานคล้ายกันจะถูกจัดให้อยู่ในชั้นเดียวกัน
4. เลือกเฉพาะการทำงานที่เคยใช้ได้ผลประสบความสำเร็จมาแล้ว
5. กำหนดหน้าที่การทำงานเฉพาะง่ายๆ เผื่อว่ามีการออกแบบหรือเปลี่ยนแปลงใหม่ อุปกรณ์ฮาร์ดแวร์ และซอฟต์แวร์จะได้ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตาม
6. มีการกำหนดอินเตอร์เฟซมาตรฐาน
7. มีความยืดหยุ่นในการเปลี่ยนแปลงโปรโตคอลในแต่ละชั้น
   

สามารถการแบ่งออกเป็น  7  เลเยอร์ และในแต่ละเลเยอร์ได้มีการกำหนดหน้าที่การทำงานไว้ดังต่อไปนี้

       1.เลเยอร์ชั้น  Physical  เป็นชั้นล่างสุดของการติดต่อสื่อสาร  ทำหน้าที่ส่ง-รับข้อมูลจริง ๆ จากช่องทางการสื่อสาร (สื่อกลาง)  ระหว่างคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งกับคอมพิวเตอร์เครื่องอื่น ๆ มาตรฐานสำหรับเลเยอร์ชั้นนี้จะกำหนดว่าแต่ละคอนเนคเตอร์ (Connector)  เช่น
RS-232-C  มีกี่พิน  (PIN)  แต่ละพินทำหน้าที่อะไรบ้าง ใช้สัญญาณไฟกี่โวลต์  เทคนิคการมัลติเพล็กซ์แบบต่าง ๆ ก็จะถูกกำหนดอยู่ในเลเยอร์ชั้นนี้

       2.  เลเยอร์ชั้น  Data Link  จะเป็นเสมือนผู้ตรวจสอบ หรือควบคุมความผิดพลาดในข้อมูลโดยจะแบ่งข้อมูลที่จะส่งออกเป็นแพ็กเกจหรือเฟรม  ถ้าผู้รับได้รับข้อมูลถูกต้องก็จะส่งสัญญาณยืนยันกลับว่าได้รับข้อมูลแล้ว  เรียกว่าสัญญาณ ACK (Acknowledge)  ให้กับผู้ส่ง  แต่ถ้าผู้ส่งไม่ได้รับสัญญาณ ACK  หรือได้รับสัญญาณ NAK (Negative Acknowledge)  กลับมา  ผู้ส่งก็อาจจะทำการส่งข้อมูลไปให้ใหม่  อีกหน้าที่หนึ่งของเลเยอร์ชั้นนี้คือ ป้องกันไม่ให้เครื่องส่งทำการส่งข้อมูลเร็วจนเกิดขีดความสามารถขเเครื่องผู้รับจะรับข้อมูลได้

       3.  เลเยอร์ชั้น  Network  เป็นชั้นที่ออกแบบหรือกำหนดเส้นทางการเดินทางของข้อมูลที่ส่ง-รับในการส่งผ่าน ข้อมูลระหว่างต้นทางและปลายทาง  ซึ่งแน่นอนว่าในการสื่อสารข้อมูลผ่านเครือข่ายการสื่อสารจะต้องเส้นทางการรับ-ส่งข้อมูลมากกว่า  1  เส้นทาง  ดังนั้นเลเยอร์ชั้น  Network  นี้จะมีหน้าที่เลือกเส้นทางที่ใช้เวลาในการสื่อสารน้อยที่สุด  และระยะทางสั้นที่สุดด้วย  ข่าวสารที่รับมาจากเลเยอร์ชั้นที่  4 จะถูกแบ่งออกเป็นแพ็กเกจ ๆ
ในชั้นที่  3  นี้  

       4.  เลเยอร์ชั้น Transport บางครั้งเรียกว่า เลเยอร์ชั้น Host-to-Host หรือเครื่องต่อเครื่อง และจากเลเยอร์ชั้นที่  4  ถึงชั้นที่  7  นี้รวมกันจะเรียกว่า  เลเยอร์  End-to-End ในเลเยอร์ชั้น  Transport  นี้เป็นการสื่อสารกันระหว่างต้นทางและปลายทาง (คอมพิวเตอร์กับคอมพิวเตอร์)  กันจริง ๆ เลเยอร์ชั้น  Transport  จะทำหน้าที่ตรวจสอบว่าข้อมูลที่ส่งมาจากเลเยอร์ชั้น  Session  นั้นไปถึงปลายทางจริง ๆ หรือไม่  ดังนั้นการกำหนดตำแหน่งของข้อมูล (Address)  จึงเป็นเรื่องสำคัญในชั้นนี้  เนื่องจากจะต้องรับรู้ว่าใครคือผู้ส่ง และใครคือผู้รับข้อมูลนั้น

       5.  เลเยอร์ชั้น  Session  ทำหน้าที่เชื่อมโยงระหว่างผู้ใช้งานกับคอมพิวเตอร์เครื่องอื่น ๆ โดยผู้ใช้จะใช้คำสั่งหรือข้อความที่กำหนดไว้ป้อนเข้าไปใน ระบบ  ในการสร้างการเชื่อมโยงนี้ผู้ใช้จะต้องกำหนดรหัสตำแหน่งของจุดหมายปลายทางที่ต้องการติดต่อสื่อสารด้วย  เลเยอร์ชั้น  Session  จะส่งข้อมูล ทั้งหมดให้กับเลเยอร์ชั้น Transport  เป็นผู้จัดการต่อไป  ในบางเครือข่ายทั้งเลเยอร์ Session  และเลเยอร์  Transport   อาจจะเป็นเลเยอร์ชั้นเดียวกัน

       6.  เลเยอร์ชั้น  Presentation  ทำหน้าที่เหมือนบรรณารักษ์  กล่าวคือคอยรวบรวมข้อความ (Text)  และแปลงรหัส  หรือแปลงรูปของข้อมูล ให้เป็นรูปแบบการสื่อสารเดียวกัน  เพื่อช่วยลดปัญหาต่าง ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นกับผู้ใช้งานในระบบ

       7.  เลเยอร์ชั้น  Application  เป็นเลเยอร์ชั้นบนสุดของรูปแบบ OSI  ซึ่งเป็นชั้นที่ใช้ติดต่อกันระหว่างผู้ใช้โดยตรงซึ่งได้แก่  โฮสต์คอมพิวเตอร์  เทอร์มินัลหรือคอมพิวเตอร์ PC  เป็นต้น  แอปพลิเคชันในเลเยอร์ชั้นนี้สารมารถนำเข้า หรือออกจากระบบเครือข่ายได้โดยไม่จำเป็นต้องสนใจว่า จะมีขั้นตอนการทำงานอย่างไร  เพราะจะมีเลเยอร์ชั้น Presentation  เป็นผู้รับผิดชอบแทนอยู่แล้ว  ในรูปแบบ OSI  เลเยอร์นั้น  Application  จะทำการติดต่อกับเลเยอร์ชั้น Presentation โดยตรงเท่านั้น  โปรโตคอลของในแต่ละชั้นจะแตกต่างกันออกไป  แต่อย่างไรก็ตามการที่เครื่องคอมพิวเตอร์ 
หลาย ๆ เครื่องจะติดต่อสื่อสารกันได้  ในแต่ละเลเยอร์ของแต่ละเครื่องจะต้องใช้โปรโตคอลแบบเดียวกัน  หรือถ้าใช้โปรโตคอลต่างกันก็ต้องมีอุปกรณ์  หรือซอฟร์แวร์ที่สามารถแปลงโปรโตคอลที่ต่างกันนั้นให้มีรูปแบบเป็นอย่างเดียวกัน  เพื่อเชื่อมโยงให้คอมพิวเตอร์ทั้ง  2  เครื่องสามารถติดต่อกันได้